Kochani,

      Po dość długiej przerwie oddajemy w Wasze ręce następny  numer Kroniki Przyjaciół Fundacji Jana Pawła II w Belgii, informujacy o wybranych, ważnych tematach z nauki i życia Kościoła, oraz z działalności Fundacji w Belgii.

 Najbliższe spotkanie Fundacji odbędzie się w niedzielę

26 paźdz. 2003, o godz. 13:30 przy PMK, rue Jourdan 80.

Spotkanie to będzie poświęcone 25. rocznicy pontyfikatu Jana Pawła II, która przypada w tym roku.

Dla uświetnienia tego wydarzenia Grupa Teatralna przy PMK przedstawi montaż poetycko-muzyczny pt.  “HABEMUS PAPAM – MAMY PAPIEŻA”.

Przedstawienie zostało przygotowane specjalnie dla członków i sympatyków Fundacji. Po części oficjalnej zapraszamy na tradycyjny poczęstunek i rozmowy.

       Przy tej okazji przekazujemy Wam list, który wszyscy otrzymaliśmy od Rektora Beneluksu Księdza Prałata Ryszarda Sztylki:

       Szanowny Panie Prezesie “Fundacji Jana Pawła II” w Belgii, Kochani Członkowie i Sympatycy “Fundacji Jana Pawła II” w Belgii.

      Każdy naród jest wielki przez swoich wielkich Rodaków i ich wielkie czyny. Polska może dołączyć do grona wielkich narodów przez wielkiego swojego Rodaka Papieża Jana Pawła II. Niewiele narodów może cieszyć się takim przywilejem. Jesteśmy dumni z tego, że “wyszedł” z naszego Rodu. 16-go października Ojciec Święty będzie obchodził jubileusz 25-lecia swojego pontyfikatu na Stolicy Piotrowej w Rzymie. Jak szybko płyną lata! Jego i nasze! Jego naznaczone są specjalnym błogosławieństwem Boga. Bo ten Papież jest darem Boga dla świata chrześcijańskiego i dla całego świata. 25 lat – to 9.023 dni!. W tym czasie papież odbył 102 pielgrzymki. Nawiedził już 137 państw. Przejechał i przeleciał niemal 1,3 mln kilometrów. Ten papież napisał 14 encyklik do wiernych. I można by jeszcze wyliczać czego dokonał. Zrobi to historia. Pontyfikat Jana Pawła II należy do jednych z najdłuższych. Przypomnę, że pośród 264 papieży tylko nieliczni kierowal Kościołem dłużej. I tak: Św. Piotr – 1-wszy papież panował 34 lata. Błogosławiony Pius IX: od 16.06.1846 do 7.02.1878, czyli 31 lat i 7 miesięcy. Papież Leon XIII kierował nawą Kościoła 25 lat i 5 miesięcy. Na chwilę obecną Jan Paweł II jest na 4 miejscu pod względem długości pontyfikatu. I nie o to chodzi, by “długości czasowe pontyfikatu” decydowały o wielkości. A raczej czyny, sprawy i świadectwo życia z wiary decydują o potędze papieskiego działania.

     Pontyfikat Jana Pawła II zmienił radykalnie “oblicze ziemi” zarówno pod względem politycznym jak i kościelnym. Za jego czasów runęła potęga komunizmu. Obalił się “mur berliński”. Wyzwoliły sie liczne narody Europy Środkowej spod jarzma totalitaryzmu. Powstały nowe wolne narody i państwa. Ten pontyfikat zmienił strukturę myślenia ludzi, obudził ducha wolności i odpowiedzialności. Ten papież wyciągnął rękę do wszystkich religii. Wszedł do synagogi żydowskiej, do meczetu muzułmanów, modlił się w Asyżu ze wszystkimi ludźmi dobrej woli. Stanął z gremium kardynalskim i biskupim pod krzyżem w Bazylice Piotrowej i przeprosił za “błędy i grzechy Kościoła” w przeszłości. Ten papież uczy świat prawdy. Jest człowiekiem dialogu i gorącym zwolennikiem pokoju na naszym ziemskim globie.  Ojciec Święty zna problemy biednych i pomaga im oraz bierze ich sprawy w obronę. Wreszcie jest świadkiem życia według Ewangelii. Jest niestrudzonym głosicielem Chrystusa, jako Zbawiciela świata. Kanonizował i beatyfikował olbrzymie “rzesze chrześcijan” dla przypomnienia, że dobro i prawdziwa miłość były i są możliwe do zrealizowania w ludzkim życiu. Jan Paweł II idzie przez życie “umęczony”, cierpiący i wołający “otwórzcie drzwi Chrystusowi, bo tylko w Nim człowiek może siebie najpełniej zrealizować na ziemi”.

     Wiele jeszcze można mówić o tym Kapłanie w białej sutannie, ale nie sposób zapomnieć o wdzięczności za wszystko, kim dla nas

Chrześcijan i Katolików jest ON, co czyni i jak kocha. I to jest Jego wielkość. I z tego się szczerze cieszymy i dlatego nie chcemy tego zapomnieć. Fundacja Jana Pawła II ma właśnie takie zadanie. Powstała, by szerzyć. Głosić, udostępniać całe Magisterium Kościoła, które głosi papież Jan Paweł II. A także wspiera materialnie dzieła Fundacji Jana Pawła w Rzymie.      Fundusze są potrzebne, by teraz i w przyszłości nie zapomnieć o największym z naszych Rodaków i niestrudzenie pokazywać Jego wielki trud apostolski w głoszeniu Ewangelii pokoju, miłości, prawdy i dobra. Niech każdy z nas złoży z okazji Jubileuszu papieskiego swój dar modlitwy i dar serca, dar “euro” na Fundację Jana Pawła II. Niech ona na wieki przypomina światu o “pierwszym Polaku” na Stolicy Piotrowej w Rzymie. I bądźmy dumni pokornie i radośnie. Wszystkim Wam, którzy Fundację Jana Pawła wspieracie składam serdeczne” Bóg zapłać!

A Ojcu Świętemu na Srebrny Jubileusz życzymy wszelkich Łask Pana i Maryi, zdrowia i ludzkiej wdzięczności oraz PLURIMOS ANNOS

Ks. Prał. Ryszard Sztylka

Rektor Beneluksu

Bruksela, w roku Srebrnego Jubileuszu Jana Pawła II, październik 2003

Papież o rodzinie

Żaden z poprzedników Jana Pawła II na Stolicy św. Piotra nie poświęcił tyle miejsca promocji rodziny, obronie jej godności i należnych praw oraz  świętości i nierozerwalności małżeństwa.

Rodzina dla Jana Pawła II jest podstawową wspólnotą społeczeństwa, ale przede wszystkim miejscem, gdzie urzeczywistnia się dzieło Objawienia i Komunii. Rodzinę Jan Paweł II określa mianem Kościoła domowego. Przyszłość ewangelizacji zależy w dużej mierze właśnie od rodziny.  "Jest to zadanie kapłańskie - wyjaśnia papież w adhortacji "Familiaris Consortio" - które rodzina może i powinna spełniać w wewnętrznej komunii z całym Kościołem". (FC 55)

Poważną troską Papieża jest kryzys rodziny we współczesnym świecie. Jego przyczynę Jan Paweł II upatruje w niewłaściwym pojmowaniu wolności, rozumianej "nie jako zdolność do realizowania prawdziwego zamysłu Bożego, ale jako autonomiczna siła, polegająca na dążeniu do osiągnięcia własnego, egoistycznego dobra, nierzadko przeciw innym". Prowadzi to do głębokiej deformacji rodziny oraz jej zamknięcia się na autentyczną miłość. Najlepszym jej sprawdzianem jest stosunek do nowego życia.

Nauczanie Jana Pawła II na temat rodziny można najkrócej określić jako wołanie Papieża o ocalenie prawdziwej miłości, miłości rozumianej jako dar od Boga służący nie tyle zaspokojeniu doraźnych popędów, lecz pełnemu rozwojowi osoby ludzkiej.

Jan Paweł II podkreśla wielokrotnie, że rodzina jest także podstawowym środowiskiem wychowawczym. Od społeczeństwa i państwa wymaga więc uszanowania godności rodziny i należnych jej praw. "Naród prawdziwie suwerenny i duchowo mocny - czytamy w "Liście do Rodzin" - jest zawsze złożony z mocnych rodzin: rodzin świadomych swojego powołania i posłannictwa w dziejach.

Wśród podstawowych praw rodziny Jan Paweł II wymienia na pierwszym miejscu prawo do rodzicielstwa i wychowania własnych dzieci zgodnie z przekonaniami rodziców, a następnie liczne prawa socjalne, jakie mają rodzinie zapewnić możliwość spełniania jej misji. Pełen katalog zawiera Karta Praw Rodziny, opublikowana przez Stolicę Apostolską w 1984 roku.

Nowa ewangelizacja

Termin "Nowa Ewangelizacja" jest jednym z kluczowych haseł obecnego pontyfikatu. Papież apeluje o nową gorliwość, nowe sposoby i nowe środki ewangelizacji.

Jan Paweł II mówi wprost, że oprócz krajów misyjnych oraz takich, gdzie struktury kościelne są żywe duszpastersko, istnieją liczne sytuacje, gdy całe kraje, lub grupy ochrzczonych utraciły sens żywej wiary, gdzie Kościół zatracił swój dawny dynamizm apostolski i nie jest zdolny w sposób dostatecznie twórczy odpowiedzieć na wyzwania czasu. Papież zwraca uwagę także na konieczność używania nowych sposobów i środków ewangelizacji. Powinna ona być prowadzona "z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu." (Veritatis Splendor, 106).

Wobec kryzysu kultury - źródłem tego kryzysu i słabości współczesnej cywilizacji jest nieadekwatna wizja człowieka.

W dzisiejszej epoce globalizacji, kultura europejska i rozpowszechniona na całym świecie formacja kulturowa, zatraciła swój humanistyczny wymiar. W ślad za tym następuje zakwestionowanie pojęcia człowieka jako osoby - bytu o charakterze transcendentnym, przekraczającego czysto ziemski wymiar.

Konsekwencją zmaterializowanej cywilizacji jest zakwestionowanie wartości życia ludzkiego, co prowadzi do aborcji czy eutanazji i do kwestionowania życia jako wartości nadrzędnej. Powstaje "cywilizacja śmierci" - typ kultury, w którym życie człowieka nie jest już wartością nadrzędną, a osoba ludzka zostaje w praktyce zredukowana tylko do pewnych zewnętrznych jej atrybutów, wśród których na pierwszym miejscu stawia się: użyteczność, siłę, skuteczność w działaniu i kompetencję.

Istnieje dziś ogromna potrzeba nowej ewangelizacji, lub "re-ewangelizacji".

Wezwanie do świadectwa - Jednym z najważniejszych wątków nowej ewangelizacji jest według Jana Pawła II wezwanie do świadectwa i osobistej świętości. Tylko w ten sposób Kościół może żyć i odnawiać się.

O potrzebie świadectwa Jan Paweł II mówi nieustannie, ale najczęściej zwraca się z tym do młodzieży, znajdując jej wyjątkowy odzew. I w tym właśnie streszcza się fenomen Światowych Dni Młodzieży, wielkich spotkań papieża z młodymi, które stały się największymi zgromadzeniami w historii ludzkości. Przypomnijmy tylko: na Filipiny w 1995 roku przybyło 5 mln młodych, a w sierpniu 2000 roku do Rzymu - ponad 2 mln. Te zgromadzenia są jakby najkrótszym streszczeniem programu nowej ewangelizacji Jana Pawła II. Ojciec Święty ma wyjątkową siłę przyciągania jako najbardziej wiarygodny ze współczesnych świadków wiary, a zarazem nawołuje młodych do analogicznego świadectwa.

Re-ewangelizacja Europy - Nie sposób zrozumieć papieskiego programu nowej ewangelizacji, bez konkretnego jego odniesienia do Europy, która od samego początku pontyfikatu jest szczególnym przedmiotem jego troski. Kilkadziesiąt wizyt Jana Pawła II na tym kontynencie związanych było zawsze z wezwaniem do odbudowy dziedzictwa jej kultury, zjednoczenia dwóch tradycji: Wschodu i Zachodu, co papież traktuje jako warunek odbudowania jednej europejskiej Wspólnoty Ducha.

W tej perspektywie Jan Paweł II dostrzega ważną rolę dla Polski, wraz z jej Kościołem i przywiązaniem do religii. Jego myśl w tym zakresie sięga bardzo daleko. Proponuje nam głęboką przemianę dotychczasowego nastawienia nakierowanego przede wszystkim na obronę wiary ojców bo  od naszej postawy zależeć będzie przyszłość chrześcijaństwa.

Ideologia laicka uniemożliwia dialog w Europie

- tak uważa abp Faustino Sainz-Muňoz nuncjusz Apostolski przy Wspólnotach Europejskich.

Główne wątki jego wystąpienia nt. dialogu w Europie zostały przedstawione na międzynarodowej sesji "Jedna czy dwie Europy? Rola Kościoła katolickiego w procesie integracji europejskiej".

Czynnikiem, który obecnie bardzo przeszkadza w dialogu nt. przyszłości Europy i kształtu Konstytucji UE jest ideologia laicka, która przyjmuje formy wojującego ateizmu.

Dialog jest bardzo ważnym elementem naszej rzeczywistości, wyznaczającym "rytm życia, rozwój rodziny, czy stosunków międzynarodowych". Dialog Kościołów i wspólnot religijnych ze światem laickim jest możliwy. Jednak trzeba pamiętać, że Kościoły i wspólnoty są specyficznymi podmiotami życia społecznego. Nie można ich traktować jak instytucje świeckie, gdyż rządzą się one innymi, specyficznymi dla siebie prawami.

Nuncjusz Apostolski przy Wspólnotach Europejskich zauważył, że generalnie Kościoły nie mają problemów w dialogu z instytucjami świeckimi, np. z przedstawicielami Unii Europejskiej. Problemy pojawiają się w momencie, gdy ich rozmówcy kierują się ideologią laicką, która jest jawnie antyklerykalna. Ujawniła się ona przy okazji prac nad Traktatem Konstytucyjnym UE i dyskusją o odniesieniu do dziedzictwa chrześcijańskiego. Jednocześnie zwrócił uwagę, że np. Kościół katolicki szanuje laickość, pod warunkiem, że jest ona sama otwarta na dialog.